با چه نوع جنگی موافقید؟ جنگی که به وسیله بمب و موشک شروع می شود یا جنگی که به وسیله تبلیغات گسترده و یا تحریم های مختلف اقتصادی صورت می گیرد؟ به نظر من گزینه دوم از برخی جهات بهتر از جنگ با اسلحه است. هرچه باشد دیگر خرابی و خون های بی گناه نتیجه اش نخواهد بود، ولی در کل مهم نیست کدام یک را مد نظر دارید، مهم این است که هر دو گزینه مشترکاتی نظیر آشوب در اجتماع و از همه مهم تر از هم گسستگی خانواده ها را در بر دارد. 

سال 2010 بازی Medal of Honor وارد بازار شد که با نقدهای نه چندان خوبی مواجه شد و تا حدودی می توان گفت که یک ناکامی به بار آورد. حال استدیوی Danger Close، استدیویی که اولین نسخه این سری را نیز ساخته است دنباله آن بازی ناکام را تحت عنوان MoH: Warfighter تولید کرده که محوریت اصلی داستان این بازی تاثیر جنگ بر روی خانواده ها و تغییر مسیر زندگی این سربازان است. 

 

مدال شجاعت یا خانواده ای از هم پاشیده؟! 

تا آنجایی که ما به یاد داریم همیشه گروهک های تروریستی وجود داشتند تا باعث ناآرامی های منطقه ای شوند. در نسخه پیشین شاهد حمله یک گروه تروریسی به افغانستان بودیم که گروهی به نام Tier 1 توانست به خوبی از پس آن ها برآید و افغانستان را از وجود آنها پاک کند. حال باز به کمک سربازان Tier 1 نیاز است و این بار منطقه ای که مورد حمله تروریست ها قرار گرفته است "ایزابلا" یکی از شهر های کشور فیلیپین است. این بار Tier 1 با در اختیار داشتن سربازانی از همه ملت های مختلف تبدیل به یک ارتش جهانی شده است و با قدرتی کامل وارد جنگ با این گروه تروریستی می شود.

شاید این قسمتی از داستان باشد و قسمتی دیگر بر می گردد به خانواده شخصیت اصلی بازی که پریچر (Preacher) نام دارد، وی به خاطر جنگ و شغلی که در اختیار دارد نمی تواند در کنار همسر و فرزند کوچکش باشد، از این رو با همسرش اختلافاتی پیدا می کند و آن ها مدام نگران حال پریچر هستند. قسمت های داستانی این نسخه به وسیله یک سری میان پرده به نمایش در می آید که در نوع خود جالب می باشد ولی نیاز به یک سری تغییرات نظیر تغییر نحوه فیلمبرداری در آن حس می شود به این خاطر که در حالت فعلی نمی توانید به خوبی با شیخصیت اصلی ارتباط برقرار کنید و بعضی از صحنه ها را متوجه نخواهید شد. 

جریانات بازی، البته به غیر از بخش مربوط به مسائل خانوادگی کارکتر اصلی، یک ایده کلیشه ایست، یعنی همان مسائل بمب گذاری و گروگان گیری و ... ولی نسبت به نسخه قبلی بهتر است و می توان آن را تا حدی قابل قبول دانست، البته این نکته را هم بگویم که در بازی های اول شخص شوتر داستان همیشه جزء بخشیست که به آن توجه دقیقی نمی شود و سازنده بیشتر تمرکز خود را بر روی بخش های دیگر بازی نظیر گیم پلی، گرافیک و می گذارد و عنوان Warfighter نیز از این قاعده مستثنا نیست. 

 

مدالی که افتخار آفرین نیست 

در سال 2010 استدیو Danger Close با ساخت سری جدیدی از عنوان مدال افتخار این سری را وارد زمان حال کرد و خواست یک دنیای جدیدی از این بازی ها را به نمایش بگذارد، ولی در سبک گیم پلی بسیار ضعیف عمل کرد. اکنون دو سال گذشت و با خود اندیشید که شاید نزدیک تر کردن گیم پلی به سری Call of Duty بتواند تا حدی ضعف های گذشته را برطرف کند، پس دنباله ای برای مدال افتخار تحت عنوان Warfighter را ساخت ولی اینبار هم تا حدودی در بخش گیم پلی با شکست مواجه شد. چیزی که هواداران می خواهند یک گیم پلی شبیه به Call of Duty نیست بلکه بوجود آوردن یک محیط جنگی پر تنش و درگیری های چالش برانگیز و با کیفیت است تا مخاطب را ساعاتی سرگرم کند. 

در Warfighter درگیری ها تقریباً خشک و بی روح می باشند و همیشه شاهد یک محیط آرام و سپس یک محیط شلوغ و درگیر کننده هستیم. یکی از بخش هایی که این بار در سری مدال افتخار با آن روبرو هستیم بخش Breach می باشد که قبلاً در سری Call of Duty با آن آشنا شده اید. سربازان در دو طرف در ورودی ایستاده و با انداختن یک Flash bang و یا چیزی مثل این وارد شده، در این حالت بازی به صورت صحنه آهسته در می آید و قادر خواهید بود دشمنان را به راحتی از پای در آورید، ولی در Warfighter تغییراتی در این بخش داده شده، برای مثال در ابتدای شکستن در خودتان می توانید طرز تخریب را انتخاب کنید و همچنین با headshot کردن دشمنان امتیازات خاصی را بدست می آورید که می توانید در Breach بعدی از آن استفاده کنید. 

بدترین و فاجعه بار ترین بخش بازی از نظر من زمانیست که می خواهید با اسلحه Snipe چند دشمن در فواصل بسیار دور را از پای در آورید. اگر بخواهید به حالت عادی این کار را انجام دهید باید عرض کنم که فقط وقت خود را تلف کرده اید زیرا هیچ یک از تیرها به هدف اثابت نمی کند و می بایست Aim خود را بالاتر از هدف گرفته و شلیک کنید! 

 

هوش مصنوعی دشمنان در این بازی در سخت ترین حالت متعادل می باشد، یعنی می توانید به راحتی دل را به دریا بزنید و وارد قلب دشمنان شوید؛ به عبارتی دیگر بازی حالت بزن برو پیدا کرده است. یکی از بخش های جالب این نسخه Flash Lightهای موجود در زیر اسلحه دشمنان است که می توانند به وسیله آن دید شما را مختل سازند. از دیگر بخش های بازی که از آن بسیار لذت بردم بخش رانندگی بازیست؛ به جرات می توان گفت بهترین بخش گیم پلی بازی زمانیست که سوار بر اتومبیل می باشید و در حال رانندگی هستید؛ با گاز دادن راننده دنده اتومبیل را عوض می کند و به خوبی می توانید شاهد جا به جا شدن دنده در سرعت های مختلف باشید. همچنین هندلینگ اتومبیل به صورتیست که بتوانید به راحتی آن را کنترل کنید. علاوه بر بخش اتومبیل رانی شاهد بخش های قایق رانی نیز هستیم و می توانید در قایق نیز به مبارزه با دشمنان بپردازید؛ این بخش نیز قبلاً در سری Call of Duty مشاهده شده بود. 

حال می رسیم به بخش چند نفره این بازی که تا قبل از عرضه آن بسیاری عقیده داشتند که چیزی شبیه به Battlefield 3 خواهد شد ولی رفته رفته با آمدن تریلرهای بازی این نظرات تغییر کرد. یکی دیگر از اشتباهات بزرگ EA واگذار نکردن دوباره بخش چند نفره بازی به استدیوی DICE بود، استدیویی که تواناییش را در ساخت بخش چند نفره MoH 2010، Battlefield 3 و ... ثابت کرده بود، ولی در Warfighter این اتفاق رخ نداد و نتیجه چیزی جز باگ های فراوان، محیط های کوچک و ... نشد. 

البته شاید بخش چند نفره بازی ضعف های خودش را داشته باشد ولی نوآوری ها و بخش های جدیدی را هم به دنبال دارد، برای مثال اینبار شاهد کلاس های متفاوتی می باشیم، این درحالیست که در نسخه های قبلی شاهد کلاس هایی نظیر Engineer، Assault، Sniper و Medic یا Support بودیم ولی در اینجا شاهد 6 کلاس مختلف هستیم که هر کدام دارای قابلیت های ویژه ای می باشند، برای مثال کلاس Spec Ops دارای Spec Ops Vision می باشد که به وسیله ی این قابلیت می توانید برای مدتی کوتاه پشت دیوارهای محیط های بسته را ببینید و یا کلاس Demolition که دارای قابلیتی به نام Tank Stance می باشد و می توانید برای مدتی به عنوان یک سرباز قوی با یک لباس سنگین و سلاحی مرگبار در محیط بازی قدم بزنید، البته همچین سربازی را در سری Call of Duty با نام Juggernaut می شناسیم. 

 

Warfighter نیز شامل یک سری Strikeهای خاص می باشد که بعضی از آن ها کلی و بعضی دیگر مختص کلاس های مختلف می شود که در طول بازی می توانید از آن ها استفاده کنید. از نظر من قشنگی بخش های چند نفره ای نظیر BF3 و یا Bad Company 2 وجود یک Reviver و یا کسی بود که مهمات شما را تامین می کرد، ولی در اینجا شاهد یک همچین کلاس هایی نیستیم و بازیکنان پس از مردن نباید انتظار revive شدن را داشته باشند و نحوه heal کردن به این صورت است که هر بازیکنی می تواند هم گروهی (squad، نه تیم) خودش را heal کند و مهم نیست که کلاس انتخابی شما چیست! 

این ها تازه بخشی از نوآوری های این بخش است. گسترده ترین قسمت انتخاب کارکتر هاییست که در کلاس های مختلف گنجانده شده اند. در این بازی 75 کارکتر تعبیه شده است که به طور مساوی در کلیه کلاس ها تقسیم شده اند، یعنی هر کلاس 13 کارکتر، کارکترها از کشورهای مختلف می باشند، برای مثال کارکتر آمریکا دارای یک پوشش و چهره ای متفاوت نسبت به کارکتر روسیه می باشد و جالب تر اینجاست که هر کارکتر استایل خاص کلاس خود را داراست و در کلاسی دیگر با استایل و چهره ای متفاوت ظاهر می شود. این امر برای اسلحه های موجود در بازی نیز صدق می کند و اسلحه هر کشور دارای تنظیمات خاص خود می باشد، برای مثال MP7 کشور کره دارای Silencer است ولی MP7 آمریکا این گونه نیست. البته می توانید هر اسلحه را مطابق با سلیقه خود Edit کنید و تجهیزات مد نظر خود را برای آن انتخاب کنید. 

یکی از راه های موفق بودن در این بازی انتخاب اسلحه، کلاس و همچنین Camo مناسب است؛ شاید بپرسید چرا Camo؟ فرض کنید در یک محیط جنگلی هستید و لباس شما سبز است. حال اگر رنگ اسلحه شما سفید و یا قرمز باشد به سادگی قابل رویت می باشید، پس با انتخاب یک Camo مناسب متناسب با نقشه بازی می توانید مفیدتر عمل کنید. 

حال می رسیم به معرفی مُدهای مختلف بخش چند نفره بازی: 

Hot Spot: در این مُد 5 محل برای بمب گذاری بر روی نقشه مشخص شده که به ترتیب فعال می شوند. برای منفجر کردن هر بمب، تیم مهاجم (Attacker) سه دقیقه وقت در اختیار دارد و اگر موفق شود 3 بمب از 5 بمب را منفجر کند برنده است، در غیر این صورت تیم مدافع (Defender) برنده بازی خواهد بود.

 

Combat Mission: در این مُد 3 منطقه بمب گذاری در اختیار تیم مهاجم قرار می گیرد و فرقی که با مُد HS دارد در این است که این بار وقتی در کار نیست و بر اساس تعداد respawn برای شما محدودیت در نظر گرفته می شود. 

Team Deathmatch: بدون شک مخاطبان با این مُد به خوبی آشنا هستند و نیازی به توضیح اضافی نیست. 

Sector Control: این مُد شباهت هایی به مُد Capture the Flag و Conquest دارد با این تفاوت که در هر Base یک سری پرچم قرار داده شده و شما موظف هستید تا به آن منطقه رفته و پرچم ها را به نام خود ثبت کنید و نگذارید دشمن این کار را به جای شما انجام دهد. 

Home Run: در این مُد تیم مهاجم می بایست دو پرچم را از محل های مختلف ربوده و وارد منطقه خود کند. در طول بازی همانند مُد Search & Destroy اگر هر یک از بازیکنان کشته شود تا پایان هر دور نمی تواند بازی کند. 

شلیک گلوله ها در قابی مناسب

به لطف موتور Frostbite 2 گرافیک این نسخه از جلوه های بصری خوبی برخوردار است و در بعضی از مراحل شاهد جزئیات و جلوه های بصری فوق العاده ای هستیم. ولی باز هم این بدین معنی نیست که بخش گرافیک بازی ضعفی نداشته باشد. در عنوان Battlefield 3 حداقل شاهد تخریب پذیری هایی در بخش داستانی و همچنین بخش چند نفره بازی بودیم ولی در Warfighter دیگر خبری از تخریب پذیری نیست. از دیگر ضعف های بازی می توان به طراحی ضعیف بعضی از اسلحه ها اشاره کرد. 

همانطور که گفته شده بود، فیلمبرداری میان پرده های بازی که بخش داستانی را شرح می دهند نیز چندان جالب نمی باشد. در کنار همه این ضعف ها صحنه های اکشن حاصل از انفجار ها و همچنین نورپردازی ها قرار دارند که در نوع خود عالی کار شده اند و یا طراحی محل وجود پشه ها در بخش چند نفره و محل های کثیف که به خوبی طراحی شده اند.

 

از نظر من صداگذاری این بازی فوق العاده است. صدای شلیک گلوله ها متناسب با نوع اسلحه متفاوت می باشد. هر نوع صدا دقیقاً از سمت خودش به گوش می رسد، برای مثال اگر از سمت راست شخصی به شما شلیک کرد به راحتی می توانید بفهمید که در کجا قرار دارد؛ این قابلیت کمک بزرگی به بخش چند نفره بازی کرده است و می توانید در بیشتر مواقع محل حضور دشمنان را حدس بزنید و یا متوجه محل درگیری ها شوید. 

صداگذاری شخصیت ها نیز به خوبی انجام گرفته است و صدای هر شخص متناسب با نقش و یا طراحی چهره اش انتخاب شده است. حال همه این ها به کنار و بار دیگر در این سری شاهد هنر نمای رامین جوادی (Ramin Djawadi) آهنگ ساز مشهور ایرانی بودیم که در نسخه های پیشین نیز با EA همکاری هایی داشته است. همچنین 2 ترک از 21 موسیقی متن بازی توسط مایک شینودا (Mike Shinoda) یکی از اعضای برجسته گروه Linkin Park خلق شده است. در قسمت گرافیک بازی به وجود پشه ها در برخی از نقشه های بخش چند نفره اشاره کردم؛ اگر در آن لحظه سکوت برقرار باشد، می توانید صدای آن ها را هم به خوبی بشنوید! تنها مشکلی که با این بخش داشتم این بود که در بعضی از مواقع باگ هایی در صدای بازی به گوش می رسید که بسیار آزار دهنده واقع می شد. 

در کل MoH: Warfighter در کنار همه خلاقیت ها و ضعف هایش چیزی نبود که من انتظارش را می کشیدم. به شخصه استدیوی سازنده را دلیل ناکامی این بازی می دانم. DICE بارها نشان داده که با تمام ضعف هایش باز هم می تواند یک بازی جذاب و دیدنی را خلق کند، ولی Danger Close توانست دومین ناکامی پیاپی خویش را کسب کند و مدال افتخار را به مدالی بی ارزش تبدیل کرد، مدالی که سال هاست همانند قبل نتوانسته افتخار آفرین باشد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: